Powierzchnie rozmaitych materiałów często zabezpiecza się dodatkowo warstwami różnych substancji poprawiających ich właściwości użytkowe w poszczególnych obszarach, zwykle w grę wchodzi m.in. odporność na działanie czynników zewnętrznych np. podwyższenie wytrzymałości na zabrudzenie czy łatwości ich usuwania. Dobrym przykładem może być powłoka hydrofilowa na samochód nakładana na elementy nadwozia – blachy karoserii i szyby, co skutkuje rzadszymi wizytami w myjni oraz szybszym wysychaniem auta po zmoczeniu. Przekonajmy się, na jakiej zasadzie działają takie rozwiązania i co zapewniają.
Czym jest superhydrofilowość?
Superhydrofilowość powierzchni to cecha związana z tym, że mające z nią kontakt ciecze zyskują możliwość bardzo dokładnego jej zwilżenia. Polega to na tym, że woda lub inna substancja płynna rozpływa się po pokrytym specjalną powłoką materiale, gdyż krople zamiast formy kulistej przybierają postać płaską. Dzieje się tak za sprawą różnicy potencjałów i rozłożeniu ładunków na kroplach oraz danej powierzchni. Gdy znaki na powierzchni cieczy oraz materiale, na jaki ona trafi, będą przeciwne, wysoka swobodna energia podłoża okaże się wyższa niż napięcie powierzchniowe cieczy. Doprowadzi to do sytuacji, w której ciecz będzie miała tendencję do rozpływania się, formując cienką, lecz rozległą warstwę.
Co daje superhydrofilowość?
Superhydrofilowość powierzchni powoduje, że trafiająca na nią ciecz szeroko się po niej rozpływa. Skutkuje to tym, iż w stosunkowo krótkim czasie może ona ulec całkowitemu odparowaniu. Na powierzchniach pochylonych pod kątem tempo ściekania kropel będzie natomiast mniejsze. Sytuacja taka sprawia, że materiały pokryte powłoką superhydrofilową łatwiej zachowają czystość, a ich mycie okaże się szybsze i prostsze.
