Materiały wykorzystywane do wykonywania warstw zewnętrznych rozmaitych przedmiotów mogą mieć różne własności zwiększające ich funkcjonalność. Podobne efekty często da się jednak osiągnąć, stosując odpowiednie powłoki. Takie rezultaty daje choćby zastosowanie samoczyszczącej się powłoki, która ma właściwości pozwalające na zajście procesu katalizy. Często istotną cechą może się okazać sposób reakcji na kontakt z wodą. O ile w niektórych przypadkach pożądana będzie higroskopijność, w innych optymalnym rozwiązaniem będzie osiągnięcie hydrofilowości. Przyjrzyjmy się nieco bliżej tym zjawiskom.
Na czym polega higroskopijność?
Higroskopijność to zdolność niektórych substancji do wchłaniania wody występującej w postaci płynnej lub pary wodnej tworzącej w powietrzu aerozol składający się z rozproszonych cząsteczek zawieszonych w mieszance gazów. Proces pochłaniania wody wiąże się z jej przenikaniem do wnętrza struktury danej substancji i może się wiązać z rozpuszczaniem się komponentów konkretnego materiału bądź jej adsorpcji. Z praktycznym zastosowaniem zjawiska higroskopijności mamy do czynienia choćby w niektórych pochłaniaczach wilgoci, gdzie cząsteczki wody z powietrza trafiają do użytego w urządzeniu sorbentu.
Czym jest hydrofilowość?
Hydrofilowość to właściwość pozwalająca na bardzo dobre zwilżanie konkretnej powierzchni. Następuje ono wówczas, gdy energia swobodna powierzchni będzie większa niż napięcie powierzchniowe występujące na powierzchni trafiających na dane podłoże kropel wody. Wynika to z różnic potencjałów i sposobu rozłożenia ładunków elektrycznych. Hydrofilowość materiału oznacza, że woda utworzy na nim równomiernie rozłożoną, lecz stosunkowo cienką warstwę. Sprzyja to jej odparowaniu, a także zmniejsza tendencję do osadzania się zanieczyszczeń, które dość łatwo mogą zostać wypłukane. Z taką sytuacją mamy do czynienia w przypadku powłok z dwutlenkiem tytanu.
